Hoe sportief zwemmen voor mij begon

de zee

Ik ben vroeger altijd al een waterratje geweest. In de zomers wanneer we onze dagen op de mooiste stranden in Bretagne, Frankrijk, doorbrachten moest en zou ik nog een keer de zee in gaan voor we gingen oppakken om naar huis te gaan. Niet ideaal, want natte haren in de koude Bretonse avondlucht en natte voeten met heel veel zand in de sokken. Meestal werd het dan ook niet in dank afgenomen, of was het ‘ morgen weer een dag ‘ en kon ik die laatste duik wel vergeten 😉 

Ondanks die liefde voor (zee)water, heeft het nog heel lang geduurd voor ik echt ben gaan zwemmen. Ik was als kind een enthousiaste leerling met zwemles en ooit waren we wat te vroeg bij het bad aangekomen maar ben ik zo het water in gesprongen zonder te beseffen dat mijn klasje nog niet eens begonnen was. Lag ik ineens met allemaal vreemde kindjes in het water. Haha wat vond ik dat toen gênant zeg! Mijn moeder heeft later nog geprobeerd mij op jonge leeftijd te motiveren en gaf me op voor een rugzwem wedstrijdje toen ik ergens zo tussen de 8-10 jaar oud was, maar zonder training was ik (iig in mijn herinnering) echt de langzaamste van de groep. Het was geen succes en ik besloot dat de zwemsport het niet was voor mij 😉

In de zomer gingen we ook vaak naar de Maarssenveense Plassen, vooral naar het onbetaalde gedeelte. Heerlijk op het gras luieren en af en toe een plons. Maar in het open water had ik een soort instinctieve angst voor diep water waardoor ik het te eng vond om alleen in het water te zijn. Ik was dus afhankelijk van mijn ouders of de enkele keren dat ik met wat vriendinnetjes enkele meters ging (schoolslag) zwemmen. Zwemmen bleef ‘ niet mijn sport ‘ . Wel bleef water mij fascineren, en toen ik 17 was heb ik mijn PADI duikbrevet gehaald. Helaas bleven de duik excursies uit, we hadden het niet breed en ik had wel andere prioriteiten tijdens mijn pubertijd 😉

Dat ik nooit echt eerder het zwemmen (of elke andere sport) had ontdekt heeft trouwens ook te maken met de angst die ik had voor hyperventilatie en de gedachte dat ik dus echt niet gemaakt zou zijn om te sporten. 

Veel later, toen ik 30 was had ik het golfsurfen ontdekt. Na een aantal keren spreekwoordelijk flink door de wasmachine gehaald te zijn door overslaande golven, bedacht ik me dat het wel fijn zou zijn wat beter zelfredzaam te worden in het water. En voilà, de eerste borstcrawl cursus werd geboekt.

Mijn eerste borstcrawl cursus, ik had nog veel te leren

En een tweede, en derde en vierde. Uiteindelijk heb ik destijds 2x achtereenvolgend de beginnerscursus gedaan, 1x gevorderd en 1x een Open Water training (meerendeel techniektraining in het zwembad met een enkele buitentraining). Beetje overdreven misschien, maar ik was vastberaden en leerde dat een juiste techniek samen met regelmatige trainingen me sneller verder bracht dan op eigen houtje hier en daar wat baantjes te trekken. Ik heb cursussen gevolgd bij Zwemanalyse en bij Tri-Experience, en volgde trainingen via Hellas Triathlon vereniging.

Voortgang, nog niet perfect maar zoveel beter!

Tijdens individuele zwembad trainingen kwam ik in contact met zwemmers die regelmatig lange afstanden in het buitenwater zwemmen. Ik haakte aan en leerde zo mijn eerste zwemmaatjes kennen. De eerste keren vond ik het super spannend, en het was direct een flinke uitdaging, want deze zwemmers zwommen al veel langer dan ik en waren gewend een heel rondje te zwemmen om de plas (+/-2500 meter)! Ik sprak daarna wekelijks af met mijn zwemmaatjes Mascha en Gertjan, waarmee ik redelijk op gelijk niveau lag. Ideaal ook, want ivm Corona mocht je mocht je ook voor het sporten niet meer in grotere groepen afspreken.

Het trainen in het zwembad zette ik ook door en het was duidelijk dat er vooruitgang was. Mijn spieren ontwikkelden zich, mijn techniek werd beter en ik zwom steeds vaker 1500 meter onder de 2:00/100m. Ik zwom efficiënter en werd ook sneller. Wie had dat gedacht! 🙂 Ook mijn zwemmaatjes begonnen het op te merken. Het motiveerde me om nog meer mijn best te doen.

Tijd om het af en toe eens te proberen met het snellere zwemgroepje, dacht ik in de zomer van 2020. Dat was weer even een reality check; zij waren een stuk sneller dan ik (deels oud-waterpolo’ers, met veel meer ervaring). Dat werkte weer extra motiverend en ik werd vastberaden hen bij te houden tijdens de vele rondjes rondom het meer die zomer. Ook dat ging steeds beter, tot ik hen toch redelijk goed bij kan houden.

Mocht je ook graag wat meer zwemmaatjes leren kennen, de organisatie van Zwemanalyse heeft een what’s app groep aangemaakt voor de regio Utrecht. Daarin worden regelmatig (buiten) zwemafspraken gemaakt en daar kunnen mensen gewoon bij aanhaken. Neem bij interesse even contact op, dan voegen ze je graag toe aan de groep!

Als je wat verder buiten Utrecht woont, bestaat er ook nog een Facebook Pagina: Open Water Swimming. Als je daar een berichtje naar toe stuurt, kunnen mensen je helpen om andere zwemgroepjes bij jouw in de buurt te vinden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *